Waar ik nu aan denk

We leven in een bijzondere tijd, met het coronavirus. Er gebeurt iets waarvan de meesten van ons tot voor kort niet hadden kunnen bedenken dat het ons zou overkomen. Een situatie die je misschien ergens anders ter wereld voor je kunt zien. Maar in deze maatschappij? Nee toch…

Het feit dat het toch zo is laat zien dat je niet weet wat het leven je brengt. Je probeert je er een voorstelling van te maken, je hebt wensen, er zijn dingen waarvan je hoopt dat je er nooit mee te maken zult krijgen. Maar er zijn van die momenten dat je gewoon wéét dat er van alles kan gebeuren. Waarmee ik bedoel dat je het zelf ervaart. Zoals nu.

Wat mij doet denken aan de vraag hóe je het ervaart. Als je er niet zelf voor hebt gekozen is de beleving vaak negatief en kan het zorgen voor gevoelens als angst, woede, machteloosheid. Na een tijdje is er echter ook de mogelijkheid om de situatie of delen daarvan als positief te ervaren. Dat ligt aan twee dingen: of er daadwerkelijk fijne gevolgen zijn, zoals meer rust en tijd voor elkaar, én of je veerkracht in kunt zetten zodat je mee kan bewegen.

Ik zie natuurlijk ook positieve én negatieve gevolgen van wat er nu speelt. We maken dit samen door en hebben veel begrip voor elkaar. Daarnaast ontstaan er allerlei mogelijkheden voor de toekomst, over hoe we die eventueel in kunnen gaan vullen. Gelukkig komt er voor mijzelf niet veel negativiteit uit deze situatie naar voren, daar ben ik heel dankbaar voor. Waar ik wel voor anderen bij stil wil staan is het zichtbare en verborgen leed: de mensen die nu op verschillende gebieden tekortkomen en niet of onvoldoende gezien worden. Dat is óók een groot verlies. Voor ons allemaal.  

Ik wens je de kracht om alles wat er in je leven gebeurt te doorleven. Nu, en elk moment.