Wie ben je ook alweer?

Terwijl ik dit schrijf kijk ik uit naar een weekendje weg. Morgenmiddag, als mijn man wat eerder uit zijn werk komt, vertrek ik. Alleen. En ja, haha, het gaat prima tussen ons. Meer dan dat. Een van de redenen dat we zo goed bij elkaar passen is dat we elkaar eigen tijd gunnen. Momenten dat je weer even helemaal op jezelf af kan stemmen.

Die momenten variëren van een uurtje tot een dagdeel, soms een hele dag. En ongeveer één keer per jaar gaan we een paar dagen alleen weg. Mijn man spant trouwens de kroon met twee weken Groenland, maar dat geeft mij alleen maar credits die ik heb opgespaard; benieuwd wanneer ik ze opneem 😉

Morgenmiddag rijd ik dus weg, voor een paar dagen. Naar een fijn huisje aan het water, met een bootje voor de deur. Ik heb plannen, en ook weer niet. Ik heb verwachtingen, en ook weer niet. Ik ben daar gewoon en zie wel hoe het gaat. Het is vast een combinatie van ontspannen, genieten, aanrommelen. Het zal ook onwennig zijn, confronterend misschien. Want wie ben je ook alweer zonder al het andere om je heen? Wie ben je zonder de rollen die je vervult?

Je wordt gevormd door waar je vandaan komt, waar je nu bent en waar je naartoe wil. De kunst is om steeds weer te kijken wat daarvan echt bij jou hoort, en van welke dingen het goed is dat je ze loslaat of anders gaat doen. Een van de manieren om daarachter te komen is om met jezelf af te stemmen. Daarvoor heb je stilte nodig, ruimte. Om daarna weer in te voegen bij alles wat is. Met liefde.